wiele jednostek

 Gdy wiele jednostek ma podobne problemy i gdy na gruncie wspólnych zainteresowań i dążeń powstają dość trwałe więzi między rówieśnikami, którzy tworzą im tylko odpowiadające i ich tylko obowiązujące normy, wartości i wzory, to pewna całość tych norm, wartości i wzorów stanowi podkulturę określonej zbiorowości.  Natomiast Matusiewicz, z punktu widzenia psychologicznego, wymienił cztery elementy każdej podkultury: swoisty język, swoista tonacja uczuciowo-emocjonalna, specyficzne formy zachowania, specyficzny system wartości. Elementy  te podkreślają odrębność członków subkultury. Używanie terminu subkultura w znaczeniu wartościującym, prowadziło do wiązania tego zjawiska z jakąś formą list motywacyjny przykład patologii społecznej luz z prymitywizmem; subkulturami określało się więc narkomanów, pijaków czy złodziei. Dopiero pojawienie się grup, nie pasujących do wizerunku przestępców, spowodowało powstanie nowego terminu, mianowicie „kontrkultura”, którego twórcą był amerykański historyk i teoretyk kultury Theodore Roszak. W jego rozumieniu kontrkultura wyraża się zarówno w sprzeciwie wobec kultury zastanej, jak i w próbach tworzenia kultury nowej, mającej zastąpić zanegowaną rzeczywistość kulturową. Oznaczało to spontaniczne odrzucenie utrwalonych wzorów, przez młodzież uznanych za niegodne kontynuowania. Obok terminu kontrkultura pojawił się termin „antykultura”, który „zatrzymywał się na samej negacji, wyczerpując się w akcie odrzucenia”. Natomiast nurt, który odrzucał kulturę zastaną, proponując w jej miejsce nowe formy kulturowe, tworzył tzw. „kulturę alternatywną”. W subkulturze mamy zatem do czynienia z przechodzeniem przez trzy zasadnicze fazy: subkultura jest wstępną fazą procesu, którego wynikiem jest kultura alternatywna, fazą pośrednią jest kontrkultura.