Moja kolejna próba stworzenia czegoś z niczego

Co się zaś tyczy terminu „alternatywność”, to można wyróżnić w naukach humanistycznych przynajmniej trzy sposoby posługiwania się tym terminem. Nas interesuje rozumienie mające charakter wartościujący, mianowicie oznaczające proponowanie lub realizowanie pewnych odmiennych hierarchii wartości, stylów życia, zachowania itd. – odmiennych od tych, które dominują w danym społeczeństwie. Te propozycje są zorientowane na ulepszenie zastanego świata, a nie na jego zburzenie; zakłada się, że proponowane zmiany są „lepsze” od tych, które chce się ulepszyć. 

Przejdźmy zatem do istotniejszych rozmowa kwalifikacyjna o co pytać zagadnień, mianowicie skupmy się na zagadnieniu samej młodzieży. W socjologicznym ujęciu młodzież traktowana jest jako społeczna kategoria obejmująca jednostki młode w sensie chronologicznym i biologicznym, chociaż nie całkiem identyczne pod względem swoich cech społecznych. Po wtóre, młodzież kojarzy się także z „młodością”, abstrakcyjnym pojęciem, które określa stan, w jakim znajdują się młodzi ludzie, lub fazę rozwojową, jaką przeżywają. Kryterium wieku jest zatem niewystarczające do zdefiniowania „młodzieży”, ponieważ pomija się aspekt konkretnych wzorów zachowań, dążeń, języka, ubioru czy sposobu spędzania wolnego czasu. Właściwszym kryterium jest opis tej kategorii społecznej z punktu widzenia miejsca, jakie ona zajmuje w społeczeństwie globalnym. T. Paleczny definiuje młodzież jako „tę część grupy kulturowej, która ze względu na podleganie procesowi socjalizacji nie zinternalizowała jeszcze w pełni wartości i norm kulturowych ani nie nabyła przepisów ról społecznych, przez co bardziej niż inni członkowie grupy podatna jest na sprzeciw wobec nich i ich odrzucenie”.

  Aby więc móc z pełną odpowiedzialnością używać terminu subkultura, należy wyróżnić wchodzące w jej skład elementy. Po pierwsze, jest to względnie spójna grupa społeczna, w której na gruncie wspólnych zainteresowań i dążeń, a nieraz również norm, wartości i wzorów odpowiadających członkom grupy i ich obowiązujących, wytwarzają się dość trwałe więzi między jej członkami. Po drugie, subkultura to grupa wyrażająca swoją odrębność poprzez zanegowanie całego systemu kulturowego lub niektórych jego elementów, lub też poprzez zanegowanie oraz propozycje kultury alternatywnej, cv absolwenta które sytuują się równolegle obok kultury dominującej. Trzeci element wskazuje na to, że grupa subkulturowa, z racji swej odrębności, pozostaje na marginesie dominujących w danym systemie tendencji życia społecznego. To rozróżnienie pozwoli więc na stosowanie terminu „subkultura” w tym właśnie szerokim rozumieniu. 

  Ważne jest przy omawianiu subkultur zrozumienie słowa „kontestacja”. W najogólniejszym rozumieniu jest to wyrażanie protestu, kwestionowanie czegoś, manifestowanie w zróżnicowany sposób swojego sprzeciwu. Kontestacja kultury jest wyrażeniem protestu przeciwko normom i wartościom zastanej kultury oraz instytucji, które na tych normach i wartościach są oparte. Kontestacja może przybierać różne formy, bierną i czynną, indywidualną i grupową, radykalną i totalną itd. W każdej z nich zauważamy sprzeciw przeciwko przyjętym normom i ich reinterpretację. 

 Gdy wiele jednostek ma podobne problemy i gdy na gruncie wspólnych zainteresowań i dążeń powstają dość trwałe więzi między rówieśnikami, którzy tworzą im tylko odpowiadające i ich tylko obowiązujące normy, wartości i wzory, to pewna całość tych norm, wartości i wzorów stanowi podkulturę określonej zbiorowości.  Natomiast Matusiewicz, z punktu widzenia psychologicznego, wymienił cztery elementy każdej podkultury: swoisty język, swoista tonacja uczuciowo-emocjonalna, specyficzne formy zachowania, specyficzny system wartości. Elementy  te podkreślają odrębność członków subkultury. Używanie terminu subkultura w znaczeniu wartościującym, prowadziło do wiązania tego zjawiska z jakąś formą list motywacyjny przykład patologii społecznej luz z prymitywizmem; subkulturami określało się więc narkomanów, pijaków czy złodziei. Dopiero pojawienie się grup, nie pasujących do wizerunku przestępców, spowodowało powstanie nowego terminu, mianowicie „kontrkultura”, którego twórcą był amerykański historyk i teoretyk kultury Theodore Roszak. W jego rozumieniu kontrkultura wyraża się zarówno w sprzeciwie wobec kultury zastanej, jak i w próbach tworzenia kultury nowej, mającej zastąpić zanegowaną rzeczywistość kulturową. Oznaczało to spontaniczne odrzucenie utrwalonych wzorów, przez młodzież uznanych za niegodne kontynuowania. Obok terminu kontrkultura pojawił się termin „antykultura”, który „zatrzymywał się na samej negacji, wyczerpując się w akcie odrzucenia”. Natomiast nurt, który odrzucał kulturę zastaną, proponując w jej miejsce nowe formy kulturowe, tworzył tzw. „kulturę alternatywną”. W subkulturze mamy zatem do czynienia z przechodzeniem przez trzy zasadnicze fazy: subkultura jest wstępną fazą procesu, którego wynikiem jest kultura alternatywna, fazą pośrednią jest kontrkultura.